evren

evren o kadar yalnızdı ki...
sonunda usandı bu durumdan..
kendini parçalara böldü...

yıldızlara bölündü..
gezegenlere...
insanlara bölündü...

evren o kadar yalnızdı ki..
her şey oydu sadece...
her şey oydu..
ama hiç bişeyi yoktu kendinden başka..
ve bir karara vardı.
hayal kuracaktı..
işte bizler o hayallleriz tohumlarıyız.. can bulduk..

yani aslında ben sadec benim..
sen yoksun..
her gün bir ben ölüyor..
her gün bir ben doğuyor..
ben iyi ben kötü..
ben kendime napıyorum bilmem ey ben dediğim biz...

böyle yaşadığına bakma evrenin...
o aslında ölmek istiyordu...