televizyonun cam ekranına yüzümü yapıştırmak istercesine yakınlaşırım genellikle.. ve film bittiğinde ben de biter yorgun kalıp uyurum... amacım beynimi, vaktimi, herşeyimi bitirmek herhalde.. evet öyle.. normalde yapamam.. yani cesaret edemiyorum artık kendimi öldürmeye... kendimi çok öldürdüm ben... ama artık beceremiyorum.. ya da başka bi sebep... ah-hayır... korku değil... ben öyle kolay korkmam... hatta tepkisiz denecek kadar garip bi mizacım var...
insanlar beni normalde neşeli bi adam olarak tanır.. fakat son bi kaç yıldır ben manik depresif bi adam oldum... neden böyleyim demedim kendime bir gün olsa bile.. ya da nedenini bilsemde kimseyi suçlamadım.. çünkü bu bana bi halt getirmez... bu benim ney olduğumu ve ne olacağımı değiştirmez... ya g**t herifin tekiyimdir.. ya da süper bi kişilik...
askerdeyken doktorun biriyle muhabbet ediyordum.. laf arasında konu intahara denk geldi.. benim ilgi alanım... ve şöyle dedi... " kendini asanları anlamıyorum... kafana bi kurşun sık yeter.. hem acısız hem temiz" ... bu bir doktor tavsiyesidir... beklenmedik durumlarda doktorunuza başvurun... ve benim de aklıma yattı bu senaryo... ama kirliydi aslında... beynimin halıya ve duvarlara saçılmasını istemiyorum... ne bileyim.. adam gibi bi ölüm bi tek uyuyarak ölmek... en azından cesedeni görenler sadece bir ölüye bakıcak aslında.. kendini öldüren bir adamı ilk bakışta farkedemiyecekler... ya da bilekleri kesmek... bunu da laf arasında babam demişti.... farketmiyormuşsun öldüğünü...
önceden günde onlarca çizgi hikaye çizerdim.. şimdi zar zor bi kaç kare.. ki bana en zevk veren şey çizmektir.. çizgiromanlardır... cennetim olacaksa boya kalemleri ve çizgiromanlarla dolu raflarla birlikte olsun lütfen tanrım... cehennem senin yaratıcılığına kalmış.. ne desem kabahat...
sokağa da çıkmıyorum mesela ben.. sevmiyorum işlek caddeleri.. sevmiyorum kafelerin dolu masalarını... ya da sevmiyorum bir arabaya doluşmuş gülücük saçan insanları... sevmiyorum.. dışarı çıkamam ben.. bilmiyorum aslında çıkarım... ama o anlarda benim nasıl kendimle savaşacağımı bilemezsiniz... savaşırım... derim ki kendime.... " kimse yok.. bir sen varsın... bir tek sen..." o zaman da yalnızlık hissi basar... bir taraf iterken diğer tarafta itince.. saçmalıyor insan.... herhalde şöyle güzel bi iş de bulamıycam kendime bu yüzyıl içinde... oysa benim taa ortaokul sıralarından beri hayalim.. leman dergisinde çizmek... şimdiyse artık umrumda değil.. gücüm yok ki... eğer biri bana güç verirse belki... istek de kalmadı... aferin dünya beni de avucunda sıktın... şimdi at yere ve üstüme bas....
ah canim benim.. cizdiklerin mükemmel olmus, yazinin da tartisilacak herhangi biyeri, ya da düzeltilmesi ya da bozulmasi gereken hic bir yeri yok. senin hissettiklerinden ve yüzde yüz senden ibaret.. hep tanidigim gibi kalacak olan ender insanlardan bi tanesisin sen. ender derken üc-bes de demek istemiyorum. ya teksin, ya iki kisiden biri.. dünya hepimizi avucunda sIkIyor, bazilarimizi daha fazla, bazilarimizi daha az.. ama henüz yere atilip üzerimize basilmasinin zamani gelmedi.. hissediyorum. daha var,.. cook uzun zaman yoksa bile, o cizgi romanlara beraber bakip gülecegimiz kadar var. leman'dan, sokaklardan, insanlardan ve ölmekten vazgecebilirsin, ama cennetinden vazgecme sakin.. hani o icinde raflar dolusu cizgi romanlar ve boya kalemleri olan. cehennem ve kötü seyler, hep tanri'nin yaraticiligina kalir zaten. iyi seyleri gördükce, kötü seyleri bile kabullenerek tanri'ya sükretmeyi ögrenirsin.. kendinden vazgecme, hep böyle kal.. oldugun gibi, ne eksik ne fazla. ;)
YanıtlaSilburdan eğer msn ifadesi olan buruk buruk ağlayan adamı gönderebilseydim onu gönderirdim... çok teşekkür ederim yorum yazdığın için... gerçekten.. gidip bi sigara yakarım ben şimdi.. hatta gitmeden yakarım... dünyayı yakarım ardından kendimi.. sağlıcakla kal güzeller güzeli... :)
YanıtlaSil