ben mükemmel değilim diye başlıyorum bu günlüğüme de .... bu aralar sanırım bana istanbul yolu gözüküyor.. hatta blogumdan bile uzak kalabilirim... bu da hoşuma gitmiyor ama.. napalım... olması gereknlerden bi tanesi... bazen bi şeyler inatla oluyor işte... şu an satılması gerekn bi ev var.. borçlar.. eve icra gelmesinden iyidir.. bunlarla kafam meşgulken hiç bi şeyle ama hiç bi şeyle ilgilenemiyorum.. ya da cevap veremiyorum .. demek istediklerimle dediklerim apayrı oluyor....
içimde iki adam vardı bir zamanlar benim... biri kararlı... kesin bi adamdı... biri de zayıf ama güçlü duyguları olan.. ben o ikisini birleştirmiştim.. şimdilerde.. gene ayrılma çabası içindeler.. ya da ayrılma çabası içindeyim... keşke hayaller gerçek olsa..
hayallerin en kötü yanı... gerçek olamama ihtimallerinin yüksek olması
istanbul da bi ev kiralıycaz diyor babam.. bu evi satacağız.. yoksa icra gelecek.. tabi borçları kapattıktan sonra parayı bankaya atacağım.. ev için gene para birikecek.. biriktircez yeniden alıcaz.. ama biliyorum ki öyle olmayacak.. 24 senelik babam.. ben bilmezsem kim bilecek... daha öncelerde de oldu bunlar.. her neyse....
babama akıl vermek istemiyorum.. bana sorduğu sorularda geçişli cevaplar da bulunuyorum... ne olsa beni duymuyor.. sadece kararsızlığından dolayı soruyor.. kararsızlık bi hastalık aslında... belirtileri.. çok seçenek görmesi söylemesi... bu da işi zorlaştırıyor...
bu aralarda birileri benim için çok şeyler dedi... o kendini biliyor bunu da okuyacak biliyorum... bana sen artık düşmanım bile değilsin diyen biri.. ben nasıl olurda bu laftan sonra o kişiye rahatça yaklaşabilirim... açık oldukça ben kötü oluyorum... bi dayak yemediğim kalmıştı.. ama dayakatan beter de oldum.. eminim bundan zevk bile alıyordur.. ben gerçekten söylüyorum... pek sevildiğimi hatırlamıyorum.. sevgi de dilenmekten bıktım.. yoruldum... sevince ben hep sevgimle başbaşa kalıyorum.. aşk acı olmalı diyen kişiye söylüyorum bunu... beni kendinden iten birine... bana o cesareti verip.. sonra onu tekrar benden zorla alan birine diyorum.. canı ne isterse desin artık.. o beni kazanması gerekirken.. yine her zaman ki gibi o başkalarını suçladı... belki başkaları suçluydu... ama ben başkası değilim...
tanrı da unuttu bıraktı bizi.. sonumuz hayrola..
içimde iki adam vardı bir zamanlar benim... biri kararlı... kesin bi adamdı... biri de zayıf ama güçlü duyguları olan.. ben o ikisini birleştirmiştim.. şimdilerde.. gene ayrılma çabası içindeler.. ya da ayrılma çabası içindeyim... keşke hayaller gerçek olsa..
hayallerin en kötü yanı... gerçek olamama ihtimallerinin yüksek olması
istanbul da bi ev kiralıycaz diyor babam.. bu evi satacağız.. yoksa icra gelecek.. tabi borçları kapattıktan sonra parayı bankaya atacağım.. ev için gene para birikecek.. biriktircez yeniden alıcaz.. ama biliyorum ki öyle olmayacak.. 24 senelik babam.. ben bilmezsem kim bilecek... daha öncelerde de oldu bunlar.. her neyse....
babama akıl vermek istemiyorum.. bana sorduğu sorularda geçişli cevaplar da bulunuyorum... ne olsa beni duymuyor.. sadece kararsızlığından dolayı soruyor.. kararsızlık bi hastalık aslında... belirtileri.. çok seçenek görmesi söylemesi... bu da işi zorlaştırıyor...
bu aralarda birileri benim için çok şeyler dedi... o kendini biliyor bunu da okuyacak biliyorum... bana sen artık düşmanım bile değilsin diyen biri.. ben nasıl olurda bu laftan sonra o kişiye rahatça yaklaşabilirim... açık oldukça ben kötü oluyorum... bi dayak yemediğim kalmıştı.. ama dayakatan beter de oldum.. eminim bundan zevk bile alıyordur.. ben gerçekten söylüyorum... pek sevildiğimi hatırlamıyorum.. sevgi de dilenmekten bıktım.. yoruldum... sevince ben hep sevgimle başbaşa kalıyorum.. aşk acı olmalı diyen kişiye söylüyorum bunu... beni kendinden iten birine... bana o cesareti verip.. sonra onu tekrar benden zorla alan birine diyorum.. canı ne isterse desin artık.. o beni kazanması gerekirken.. yine her zaman ki gibi o başkalarını suçladı... belki başkaları suçluydu... ama ben başkası değilim...
tanrı da unuttu bıraktı bizi.. sonumuz hayrola..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder